Amerikaans showworstelen: een soap voor mannen

Het grote principe zal wel snel duidelijk zijn: ik heb een aparte smaak wat betreft wat ik wel en niet leuk vind. Nog een mooi voorbeeld hiervan is WWE, het Amerikaanse showworstelen. Laat ik voorop stellen dat ik echt niet ga beweren dat dit eigenlijk een soort van kunst is, want daar kunnen we eerlijk over zijn: dat is het gewoon niet. WWE staat voor World Wrestling Entertainment en vermaak is ook precies wat het is. Het zijn (grotendeels) geplande en uitgedachte worstelwedstrijden-toneelstukjes binnen een verhaallijn met een flinke laag spektakelsaus. Een prachtige mix tussen soap en acrobatiek.

Nu zullen de meeste mensen vermoed ik wel ooit iets hiervan hebben gezien. Hulk Hogan is wereldberoemd, Dwayne "the Rock" Johnson speelt in vele films en het jaarlijkse grote Wrestlemania kan in 105 landen en 20 talen worden bekeken. Mocht heet toch nog geen belletje doen rinkelen, er is natuurlijk ook altijd nog internet en youtube, maar toch ga ik graag de uitdaging aan om een omschrijving te geven van dit unieke vermaak.


Het begin van de show bestaat meestal uit een vuurwerkshow om het publiek warm te laten draaien. Dan komt vervolgens de eerste worstelaar tevoorschijn, maar niet gewoon rustig wandelend naar de ring: begeleid door zijn eigen entreemuziek, vaak gecombineerd  met een eigen vuurwerkshowtje, doet hij zijn gebruikelijke entreeritueel. Tweede worstelaar heeft dezelfde procedure maar dan op zijn manier en ondertussen zitten de verslaggevers de match meer diepte te geven met achtergrondverhalen over hoe vaak de heren al tegenover elkaar hebben gestaan, hoe vergaand hun rivaliteit is en wat de verhaallijn tot nu toe is. Tijdens de match zullen deze commentatoren de namen van de grepen en worpen geven, je helpen herinneren dat de ene worstelaar een zeer ernstige (al dan niet neppe) blessure achter de rug heeft die misschien wel was veroorzaakt door de persoon tegen wie hij nu strijd. De worstelaars nemen elkaar in de ring flink te grazen met klappen, schoppen, grepen en worpen en proberen de match te beëindigen door de ander zijn schouders 3 seconden op de mat te drukken ("pinnen"). Dat laatste lukt meestal pas na de finisher, de persoonlijke grote finale move die iedere worstelaar heeft om de genadeklap toe te dienen, en die het publiek vaak al van verre aan kan zien aankomen door de gebaren die de worstelaar maakt en de fans vol enthousiasme meedoen. 1,2,3, de bel gaat en de muziek van de winnaar klinkt terwijl hij zijn vaste eindritueel afhandeld, bestaande uit bepaalde houdingen (lang genoeg aangenomen voor fans om een foto te nemen) en het in ontvangst nemen van lof van het publiek terwijl de verliezer onder gejoel terug naar achter de schermen loopt. 
Dit geheel kan aangevuld worden met een praatje vooraf of achteraf waarin ze elkaar uitdagen en uitmaken voor rotte vis om zo de verhaallijn door te zetten en het publiek lekker te maken voor mogelijke vervolgen. Ook kan er tijdens een match een derde worstelaar (of vierde of vijfde of zesde, allemaal afhankelijk van het verhaal) zich mengen in het geheel, wat soms leidt tot een einde middels diskwalificatie. Of er komen vreemde objecten de ring in (soms toegestaan, soms reden tot diskwalificatie) zoals stoelen, brandblussers, tafels, ladders, loden pijpen, enz. om elkaar het leven zuur te maken. Deze zijn wel van te voren onzichtbaar voorbereid zodat het veilig is en ze makkelijk breken, en per match verschilt ook wel of ze "serieus" gebruikt worden, of op een slapstickmanier die Charlie Chaplin niet zou schuwen.

Het gaat echter verder dan dit. Naast een aantal van deze verhaallijnen, meestal gericht op wie er nu de grote titelriem heeft en zich nu kampioen mag noemen, zijn er filmpjes tussendoor met achtergronden, of interviews, of promoties voor goede doelen waar ze aan meedoen, berichten van sponsors, aankondigingen van aankomende grote show, samenvattingen van de vorige editie van de wekelijkse show, voorbeschouwingen voor wat er bij de verscheidene shows komende week gaat gebeuren, het is een uitgebreid geheel. Bij de grote shows, de vaak gethematiseerde Pay Per Views, is er ook regelmatig een optreden van de artiest die de soundtrack heeft verzorgd voor die specifieke editie van de show.
Tot zover mijn semi-beknopte samenvatting van dit wonderschone variété waar ik zo van kan genieten.


Het is wel belangrijk naar mijn idee dat dit wordt bekeken met een zekere mate van humor. Het grote geheel is soms zo ridicuul dat het een parodie van zichzelf is, maar dat is tegelijk ook weer een deel van de charme. Kijkers die een diepgaande verhaallijn verwachten zullen waarschijnlijk niet aan hun trekken komen. Wat ik echter wel erg jammer vind, is het gebrek van dit type overdreven spektakel bij andere zaken. Graag zou ik ergens binnenkomen met een vuurwerkshowtje en mijn eigen themesong; of het nou bij mijn werk is, of op bezoek bij mijn schoonouders, het lijkt met gewoon een mooie binnenkomer waarmee de toon wordt gezet en iedereen met spanning zit te kijken wie er zo door de deur binnenkomt. Bij boksen en andere vechtsporten gebeurt het wel en het is bij darten een mooi sausje, maar het zou bijvoorbeeld golf, tennis en curling een stuk interessanter maken.

Tot zover deze sessie van hersenkronkels.