Filmmuziek

Ik ben dol op films. Boeken zijn leuk, maar het haalt het niet bij films voor mij. Net zoals dat ik de voorkeur geef aan strips en graphic novels boven boeken, is het bij films zo dat de beelden voor mij het verhaal kunnen afmaken. Wanneer dit op de juiste manier gedaan wordt binnen een film kan het zo zijn dat verhaal en beeld elkaar gaan versterken en zo een nog mooier resultaat opleveren.

Films bestaan echter niet alleen uit beeld, ook geluid heeft een belangrijk aandeel. Dit geluid gaat verder dan de gesproken teksten, de omgevingsgeluiden en de knallen van de special effects, die hebben zeker ook hun waarde maar laat ik even voor wat het is. Waar ik het over wil hebben is het effect en de waarde van filmmuziek. Om het nog iets specifieker te maken ga ik het ook niet hebben over nummers die ook in een film gebruikt worden, zoals “The time of my life” en Dirty Dancing, of “Mad World”(sowieso al een cover) en Donnie Darko. Die nummers zijn wel de soundtrack van de film, maar ze zijn niet het type muziek wat ik bedoel, hoe mooi zulke nummers ook kunnen zijn. “Eye of the tiger” is wel op verzoek van Sylvester Stallone speciaal geschreven voor Rocky III, maar het type filmmuziek waar ik het over heb is zoals de muziek die Bill Conti heeft geschreven voor Rocky. Zijn nummer “Gonna fly now” wat tijdens de training montage speelt, geeft de scène zoveel meer kracht. De meeste trainingmontages in films voelen plichtmatig aan en hebben allemaal een kek rock-nummer erachter, maar dat zijn niet de scènes die je later nog herinnert en die je onder de indruk achterlaten.

Dat Steven Spielberg de waarde van een goede samenwerking met muziek kent is wel te zien aan het feit dat hij John Williams volledige gaf vrijheid bij het maken van de muziek voor E.T., en vervolgens de scènes van de film heeft aangepast aan de muziek. Een vergelijkbare relatie was er tussen Ennio Morricone en Sergio Leone. De films die ontstaan zijn door de samenwerking van deze heren zijn vaak aangepast op basis van de muziek en het resultaat mag er naar zijn: legendarische films als The good the bad and the ugly en once upon a time in the west. Heel veel mensen zullen bij het horen van die muziek gelijk weer de verweerde koppen en harde beelden van de films weer levendig voor hun ogen zien. Zelf kan ik heel eerlijk zeggen dat wanneer er iemand de eerste paar noten fluit van het welbekende deuntje, dat ik gelijk mijn ogen tot spleetjes knijp en wijdbeens ga staan in de traditionele schiethouding van een duel tussen cowboys. Maar dat kan natuurlijk ook gewoon aan mij liggen.