Vrolijke feestdag

Morgen begint 2013, morgen begint mijn 10.000 plannetje, morgen begin ik met meer promo maken voor deze blog, en morgen begin ik ook met iedereen elke dag een fijne feestdag te wensen, hierzo, met een zelf getekend kaartje.
Waarom? Om meer te tekenen, want dat is leuk en moet ik gewoon meer doen, maar ook omdat het leuke gesprekken op kan leveren. Binnenkort wens ik jullie bijvoorbeeld Hartelijk Wereld Brailledag, een fijne geboortedag van Stephen Fry en een vrolijke eerste uitzendingsdag van een aflevering van the A-team.

Filmmuziek

Ik ben dol op films. Boeken zijn leuk, maar het haalt het niet bij films voor mij. Net zoals dat ik de voorkeur geef aan strips en graphic novels boven boeken, is het bij films zo dat de beelden voor mij het verhaal kunnen afmaken. Wanneer dit op de juiste manier gedaan wordt binnen een film kan het zo zijn dat verhaal en beeld elkaar gaan versterken en zo een nog mooier resultaat opleveren.

Films bestaan echter niet alleen uit beeld, ook geluid heeft een belangrijk aandeel. Dit geluid gaat verder dan de gesproken teksten, de omgevingsgeluiden en de knallen van de special effects, die hebben zeker ook hun waarde maar laat ik even voor wat het is. Waar ik het over wil hebben is het effect en de waarde van filmmuziek. Om het nog iets specifieker te maken ga ik het ook niet hebben over nummers die ook in een film gebruikt worden, zoals “The time of my life” en Dirty Dancing, of “Mad World”(sowieso al een cover) en Donnie Darko. Die nummers zijn wel de soundtrack van de film, maar ze zijn niet het type muziek wat ik bedoel, hoe mooi zulke nummers ook kunnen zijn. “Eye of the tiger” is wel op verzoek van Sylvester Stallone speciaal geschreven voor Rocky III, maar het type filmmuziek waar ik het over heb is zoals de muziek die Bill Conti heeft geschreven voor Rocky. Zijn nummer “Gonna fly now” wat tijdens de training montage speelt, geeft de scène zoveel meer kracht. De meeste trainingmontages in films voelen plichtmatig aan en hebben allemaal een kek rock-nummer erachter, maar dat zijn niet de scènes die je later nog herinnert en die je onder de indruk achterlaten.

Dat Steven Spielberg de waarde van een goede samenwerking met muziek kent is wel te zien aan het feit dat hij John Williams volledige gaf vrijheid bij het maken van de muziek voor E.T., en vervolgens de scènes van de film heeft aangepast aan de muziek. Een vergelijkbare relatie was er tussen Ennio Morricone en Sergio Leone. De films die ontstaan zijn door de samenwerking van deze heren zijn vaak aangepast op basis van de muziek en het resultaat mag er naar zijn: legendarische films als The good the bad and the ugly en once upon a time in the west. Heel veel mensen zullen bij het horen van die muziek gelijk weer de verweerde koppen en harde beelden van de films weer levendig voor hun ogen zien. Zelf kan ik heel eerlijk zeggen dat wanneer er iemand de eerste paar noten fluit van het welbekende deuntje, dat ik gelijk mijn ogen tot spleetjes knijp en wijdbeens ga staan in de traditionele schiethouding van een duel tussen cowboys. Maar dat kan natuurlijk ook gewoon aan mij liggen.

Amerikaans showworstelen: een soap voor mannen

Het grote principe zal wel snel duidelijk zijn: ik heb een aparte smaak wat betreft wat ik wel en niet leuk vind. Nog een mooi voorbeeld hiervan is WWE, het Amerikaanse showworstelen. Laat ik voorop stellen dat ik echt niet ga beweren dat dit eigenlijk een soort van kunst is, want daar kunnen we eerlijk over zijn: dat is het gewoon niet. WWE staat voor World Wrestling Entertainment en vermaak is ook precies wat het is. Het zijn (grotendeels) geplande en uitgedachte worstelwedstrijden-toneelstukjes binnen een verhaallijn met een flinke laag spektakelsaus. Een prachtige mix tussen soap en acrobatiek.

Nu zullen de meeste mensen vermoed ik wel ooit iets hiervan hebben gezien. Hulk Hogan is wereldberoemd, Dwayne "the Rock" Johnson speelt in vele films en het jaarlijkse grote Wrestlemania kan in 105 landen en 20 talen worden bekeken. Mocht heet toch nog geen belletje doen rinkelen, er is natuurlijk ook altijd nog internet en youtube, maar toch ga ik graag de uitdaging aan om een omschrijving te geven van dit unieke vermaak.


Het begin van de show bestaat meestal uit een vuurwerkshow om het publiek warm te laten draaien. Dan komt vervolgens de eerste worstelaar tevoorschijn, maar niet gewoon rustig wandelend naar de ring: begeleid door zijn eigen entreemuziek, vaak gecombineerd  met een eigen vuurwerkshowtje, doet hij zijn gebruikelijke entreeritueel. Tweede worstelaar heeft dezelfde procedure maar dan op zijn manier en ondertussen zitten de verslaggevers de match meer diepte te geven met achtergrondverhalen over hoe vaak de heren al tegenover elkaar hebben gestaan, hoe vergaand hun rivaliteit is en wat de verhaallijn tot nu toe is. Tijdens de match zullen deze commentatoren de namen van de grepen en worpen geven, je helpen herinneren dat de ene worstelaar een zeer ernstige (al dan niet neppe) blessure achter de rug heeft die misschien wel was veroorzaakt door de persoon tegen wie hij nu strijd. De worstelaars nemen elkaar in de ring flink te grazen met klappen, schoppen, grepen en worpen en proberen de match te beëindigen door de ander zijn schouders 3 seconden op de mat te drukken ("pinnen"). Dat laatste lukt meestal pas na de finisher, de persoonlijke grote finale move die iedere worstelaar heeft om de genadeklap toe te dienen, en die het publiek vaak al van verre aan kan zien aankomen door de gebaren die de worstelaar maakt en de fans vol enthousiasme meedoen. 1,2,3, de bel gaat en de muziek van de winnaar klinkt terwijl hij zijn vaste eindritueel afhandeld, bestaande uit bepaalde houdingen (lang genoeg aangenomen voor fans om een foto te nemen) en het in ontvangst nemen van lof van het publiek terwijl de verliezer onder gejoel terug naar achter de schermen loopt. 
Dit geheel kan aangevuld worden met een praatje vooraf of achteraf waarin ze elkaar uitdagen en uitmaken voor rotte vis om zo de verhaallijn door te zetten en het publiek lekker te maken voor mogelijke vervolgen. Ook kan er tijdens een match een derde worstelaar (of vierde of vijfde of zesde, allemaal afhankelijk van het verhaal) zich mengen in het geheel, wat soms leidt tot een einde middels diskwalificatie. Of er komen vreemde objecten de ring in (soms toegestaan, soms reden tot diskwalificatie) zoals stoelen, brandblussers, tafels, ladders, loden pijpen, enz. om elkaar het leven zuur te maken. Deze zijn wel van te voren onzichtbaar voorbereid zodat het veilig is en ze makkelijk breken, en per match verschilt ook wel of ze "serieus" gebruikt worden, of op een slapstickmanier die Charlie Chaplin niet zou schuwen.

Het gaat echter verder dan dit. Naast een aantal van deze verhaallijnen, meestal gericht op wie er nu de grote titelriem heeft en zich nu kampioen mag noemen, zijn er filmpjes tussendoor met achtergronden, of interviews, of promoties voor goede doelen waar ze aan meedoen, berichten van sponsors, aankondigingen van aankomende grote show, samenvattingen van de vorige editie van de wekelijkse show, voorbeschouwingen voor wat er bij de verscheidene shows komende week gaat gebeuren, het is een uitgebreid geheel. Bij de grote shows, de vaak gethematiseerde Pay Per Views, is er ook regelmatig een optreden van de artiest die de soundtrack heeft verzorgd voor die specifieke editie van de show.
Tot zover mijn semi-beknopte samenvatting van dit wonderschone variété waar ik zo van kan genieten.


Het is wel belangrijk naar mijn idee dat dit wordt bekeken met een zekere mate van humor. Het grote geheel is soms zo ridicuul dat het een parodie van zichzelf is, maar dat is tegelijk ook weer een deel van de charme. Kijkers die een diepgaande verhaallijn verwachten zullen waarschijnlijk niet aan hun trekken komen. Wat ik echter wel erg jammer vind, is het gebrek van dit type overdreven spektakel bij andere zaken. Graag zou ik ergens binnenkomen met een vuurwerkshowtje en mijn eigen themesong; of het nou bij mijn werk is, of op bezoek bij mijn schoonouders, het lijkt met gewoon een mooie binnenkomer waarmee de toon wordt gezet en iedereen met spanning zit te kijken wie er zo door de deur binnenkomt. Bij boksen en andere vechtsporten gebeurt het wel en het is bij darten een mooi sausje, maar het zou bijvoorbeeld golf, tennis en curling een stuk interessanter maken.

Tot zover deze sessie van hersenkronkels.

10.000 in 2013

Het hoeft niet moeilijk te zijn om leuk/interessant/grappig te zijn. Kleine dingetjes kunnen een glimlach opleveren of een gesprek veroorzaken. Kleine dingetjes zoals: onzinnige projectjes. En daar ben ik dol op.
In 2011 heb ik niet één keer een dubbelgevouwen boterham gegeten. Geen echte reden waarom niet, maar het leek me een leuk experiment om te kijken of ik het vol zou kunnen houden en of iemand het zou opvallen. Het is onpraktisch, dat geef ik gelijk toe. Een heleboel soorten eten vallen makkelijk van de platte boterham af en in zijn platte staat is hij ook lastiger manoeuvreerbaar. Op 1 januari 2012, ongeveer een uur na de jaarwisseling terwijl we buiten genoten van de feestelijke inluiden van het nieuwe jaar, heb ik het project verteld aan mijn vriendin en twee vrienden. Mijn vriendin had niets gemerkt en vond het dom, de andere man van het gezelschap kon er wel de prestatie van inzien. Het is nu een geruime tijd later en ik kan zelf zeggen dat het in ieder geval vaak zat een leuk gesprek heeft opgeleverd.

In 2012 heb ik niet een dergelijk projectje gehad, maar voor 2013 ben ik al een tijdje hard aan het nadenken voor een leuk projectje. Niet iets om geheim te houden, dat was leuk maar hoeft dit keer niet. Nee, ik heb het er ook al over gehad met vrienden en ik denk dat ik er uit ben: push-ups en sit-ups. Om precies te zijn, 10.000 van elk in 2013. Het sommetje wordt dan 10.000:365=27,4. Dus 27,4 push-ups en 27,4 sit-ups per dag. (Die 0,4 zal ik wel oplossen door 1 dag in de week 3 extra van elk te doen)  Nu ben ik wel zo eerlijk dat als het te soepeltjes blijkt te gaan, dat ik het getal dan wel bijstel omhoog, maar anderen merkten ook al op dat principe van "elke dag" de uitdaging is; Het zal zeker wel een keer voorkomen dat het een dag niet lukt, maar dan moet ik de dag erna gewoon het dubbele doen.
Eerst zat ik te denken aan 20.000 push-ups, maar 10.000 vind ik een mooier nummer. TIENDUIZEND. Probeer het maar. TienDUIZEND. Het klinkt gewoon zo mooi om te zeggen. En ongetwijfeld levert vast ook weer leuke gesprekken op.

Hangsmurfen

Mijn gedachten maken soms rare sprongen. Zo viel me onlangs iets op: eigenlijk zijn het net smurfen. Allemaal hetzelfde soort hoofddeksel, kleding die nagenoeg hetzelfde is en taalgebruik met één belangrijk woord wat op alle mogelijke taalkundige manieren gebruikt kan worden. Ik heb het over "de hangjeugd", die soms bijzonder veel moeite lijkt te doen om aan een stereotype te voldoen. Inwisselbare soorten petjes op hun hoofd, meestal op een manier waarop het een wonder is dat het blijft zitten. Dat hebben de smurfen ook, ik heb tenminste nog nooit een smurf zonder muts gezien, ondanks alle zotte avonturen die ze meemaken. De witte broekjes van de blauwe mannetjes zijn bijna allemaal hetzelfde (op een enkeling zoals klussmurf na, want die heeft natuurlijk een tuinbroek nodig), vergelijkbaar met de jassen met bontkraag. De smurfin heeft natuurlijk dan een variatie met een wit jurkje, maar zo zijn er ook jassen met bontkraag voor dames.

Maar wat voor mij echt de openbaring veroorzaakte was het taalgebruik. Waar de smurfen iedere smurftastische variatie smurfen van het woord "smurfen" om zo hun smurfentaaltje wat op te smurfen, zo kankert de kankerhangjeugd tig variaties op "kanker" door hun gekanker heen.

Nu zou ik nog een vergelijking kunnen maken tussen Gargamel en de geërgerde bejaarde op straat ("ik haaaaaat smurfen/jeugd"), maar dan zoek ik er ook wel een beetje naar... 

Tot zover dit voorbeeld van de gang van zaken in mijn hersenpan. 

Wie is die gast en waarom heeft hij een blog?

Mijn naam is Joost en ik begin deze blog omdat ik een haantje-de-voorste ben met een flink gevoel voor humor en ook nog best wel doordachte ideeën over de zaken van het leven. Ik deel mijn hersenscheten en –spinsels graag, bijvoorbeeld ook via twitter, en voor mijn artistieke uitingen heb ik mijn account bij deviantART. Over deze dingen zal ik in de toekomst vast nog wel wat meer vertellen. Bij deze uitingen ben ik echter wat beperkt door het aantal tekens of iets dergelijks, terwijl ik ook denk dat ik met tekst leuke dingen kan doen. Dus: een blog.
Wat is er te verwachten op deze blog? Sowieso verhaaltjes over dingen die ik leuk vind en dat is nogal wat. Een klein lijstje: Batman, bestuurskunde, kunst, youtube, Amerikaans showworstelen, politiek, strips, films, boeken, Minecraft, muziek, reizen en nog veel meer. Nu denken jullie misschien bij dingen als boeken, films, muziek, verzamelen en reizen “joh daar blogt iedereen en de hond van de buren al over”, maar ik heb een dusdanig dubieuze/aparte smaak dat ik denk dat ik de lieve lezertjes vaak zal kunnen verrassen en verblijden. 
Verder heb ik voor 2013 ook nog een leuk artistiek-ig projectje in gedachten, waarbij er elke dag een plaatje hier zal verschijnen. Hier zal ik in een toekomstige editie meer uitleg over geven Cryptisch genoeg? Mooi.